အခက္အခဲကိုအတူေက်ာ္
တစ္ေယာက္လဲရင္ တစ္ေယာက္ထူ…သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဖးကူလို႔
ငါတို႔တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ခ်ိတ္ဆက္
အဲ့ဒီခရီးကို ဆက္ခဲ့ၾကတာေလ…
တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလ
လူတစ္ေယာက္ကို ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔
လံုေလာက္သလား…ဒါပဲ မင္းေျဖပါ…။
ႀကည္လင္တဲ့ စိတ္ထားနဲ႔
ဇ၀နဉာဏ္ရႊင္တဲ့ ငါတို႔အားလံုးရဲ ႔ သူငယ္ခ်င္း
မင္းကိုျမင္ရင္ကို ေပ်ာ္ေနမိတာ…
ေရႀကည္တစ္ေပါက္လို ငါတို႔ဘ၀အေမာေတြကို
ေျပေလ်ာ့ေအးျမေစတဲ့ သူငယ္ခ်င္း
ဂ်ိဳကာေလးလိုပဲ ထင္မွတ္မွား ခ်စ္ခင္ခဲ့တာ…
ကတိေတြအထပ္ထပ္ ငါတို႔ေတြ မေပးျဖစ္ခဲ့လဲ
ေနာက္ေနာင္တစ္ခ်ိန္
မင္းတို႔ငါတို႔တေတြ
ဘယ္ေနရာဘယ္ေဒသေရာက္ေရာက္…
အမွတ္ရေနမွာ ငါတို႔မဆိုလဲ ျမဲတဲ့ သစၥာရယ္ပါ…
မထင္မွတ္ဘဲ မင္းေရာက္လာတဲ့တစ္ခ်ိန္
ေမာ္ၾကြားတဲ့ စရိုက္ဆိုးနဲ႔
ေသာက္စားမူးယစ္ သိကၡာမဲ့စြာ…ေျပာထြက္တဲ့စကား
ေငြေၾကးဆိုတာ မင္းအတြက္ ဘယ္တုန္းကမ်ား
ကစားစရာျဖစ္သြားတာလဲ… …
ယံုၾကည္စရာမေကာင္းတဲ့စကားလံုးမ်ား
ကတိမတည္တဲ့ မင္းႏွဳတ္ခမ္းဖ်ား
ေပါ့ပ်က္ပ်က္ ခ်ြင္းဂန္းတစ္ခုထက္မပိုတဲ့
မင္းႏွလံုးသား
ဘယ္ေခ်ာင္ဘယ္ၾကားမွာမ်ား
အေရာင္းအ၀ယ္ျဖစ္ေနသလဲ…
ငါ့ျမင္းငါစိုင္း စစ္ကိုင္းေရာက္ေရာက္ ဆိုျပီး
အယူအဆအလြဲမ်ားစြာကို ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့
ငါတို႔ရဲ့ သိုးမည္းေရ…
အရင္လို စိတ္ထားမ်ိဳးနဲ႔သာ ျပန္လာခဲ့ပါ…
ႏွဳတ္ကတိဆိုတာလဲ…
တည္ကိုတည္ရမဲ့ စကားတစ္ခြန္းဆိုတာ…
တစ္ခ်ိန္မွာ မင္းနားလည္ရမဲ့ အရာ… …။
Post a Comment